Sąsiadujące ze sobą bezpośrednio spółgłoski (dwie lub więcej) w nagłosie, śródgłosie lub wygłosie wyrazu. Bezpośredniość sąsiedztwa może wywoływać zmiany cech artykulacyjnych niektórych głosek w grupie i neutralizować różnice w zakresie dźwięczności/bezdźwięczności, stopnia zbliżenia narządów mowy i miejsca artykulacji (np. [tšm’iel], [tŗfa u̯y], [počšymać], [roźćoŋgnońć]). W obrębie grupy może też działać zasada ergonomii artykulacyjnej i w efekcie może dojść do zaniku (redukcji) elementu (np. [šeśćset]>[šeśset]//[šeiset], [krakofsk’i]>[krakosk’i], [iapuko]>[iapko], [vluku̯]>[vluk]). Wiele z uproszczeń pozostaje poza normą językową i jest uznawanych za błąd językowy (np. [*čysta]<[čšysta], [*pći]<[pu̯ći], [*zam’ias]<[zam’iast]).
Literatura:
A. Nagórko: Podręczna gramatyka języka polskiego, Warszawa 2010.
D. Ostaszewska, J. Tambor: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Warszawa 2008.
J. Strutyński: Gramatyka polska, Kraków 2002.
B. Wierzchowska: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Wrocław 1980.
M. Wiśniewski: Zarys fonetyki i fonologii współczesnego języka polskiego, Toruń 2007.
