/GŁOSKA PODWOJONA/
Połączenie dwóch takich samych, sąsiadujących ze sobą głosek, realizowanych jako jeden element o przedłużonej artykulacji (przedłużonym zwarciu lub przedłużonej szczelinie). W trakcie brzmienia geminaty następuje bardzo krótki spadek siły artykułowania dźwięku, po czym poziom intensywności wyrównuje się. Geminaty występują jedynie w śródgłosie wyrazu (np. [pana], [pasa], [leko], [za], [čy]) i na granicy międzywyrazowej (np. [vorku], [podomem], [rokalendažovy]) oraz – jedynie przy wymowie starannej – w wygłosie (np. [fontan]). Dotyczy to również tych pozycji, gdzie geminata pojawia się w wyniku fakultatywnego upodobnienia fonetycznego głosek (np. matce [mace] // [matce], rozszerzyć [rošežyć] // [rosšežyć], nad cieniem [naćeńem] // [nat ćeńem]).
Literatura:
L. Dukiewicz, I. Sawicka: Fonetyka i fonologia, Kraków 1995.
D. Ostaszewska, J. Tambor: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Warszawa 2008.
J. Strutyński: Gramatyka polska, Kraków 2002.
Słownik gramatyki języka polskiego, red. W. Gruszczyński, J. Bralczyk, Warszawa 2002.
B. Wierzchowska: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Wrocław 1980.
