ang. phoniatrics, niem. Phoniatrie, Stimmheilkunde
grec. phōnḗ ‘głos, dźwięk’ + iatreía ‘leczenie’
Dziedzina medycyny zajmująca się fizjologią oraz patologią głosu, mowy i słuchu, czyli procesem komunikacji w ujęciu medycznym. Foniatria rozwinęła się w XX wieku. Za jej europejskich twórców uważa się:
-
Hermanna Gutzmanna z Berlina,
-
Emila Froeschelsa z Wiednia,
-
Miroslava Seemana z Pragi.
Podstawową dziedziną foniatrii jest otorynolaryngologia. Zajmowanie się tym zagadnieniem jedynie przez laryngologów okazało się niewystarczające, gdy zaczęły się rozwijać zawody wymagające znacznych właściwości narządu głosowego. Lekarz zajmujący się leczeniem zaburzeń głosu, słuchu i mowy to foniatra.
Powstanie dźwięcznej mowy jest zależne od tworzenia głosu na poziomie krtani, która jest narządem fonacyjnym. Foniatria zajmuje się badaniem funkcji krtani, zmianami chorobowymi w jej obrębie i ich leczeniem oraz korygowaniem nieprawidłowej fonacji.
Warunkiem koniecznym dla rozwoju mowy u dziecka jest prawidłowy słuch, dlatego zaburzenia słuchu dziecięcego znalazły się w zakresie nie tylko audiologii, ale także foniatrii. Słuch jest również konieczny do kontroli tworzenia prawidłowego głosu.
Mowa rozwija się w życiu pozapłodowym i jej prawidłowy rozwój jest zależny od wielu czynników. Foniatrzy zajmują się diagnozowaniem przyczyn braku lub zaburzonego rozwoju mowy oraz leczeniem, a także prowadzeniem, wraz z logopedami, terapii pozwalającej na wykształcenie prawidłowej mowy.
Zob. także: AUDIOLOGIA
Literatura:
Foniatria kliniczna, red. A. Pruszewicz, Warszawa 1992.
Polski słownik medyczny, praca zbiorowa, Warszawa 1981.
