DOGOTERAPIA

/KYNOTERAPIA/

ang. dog ‘pies’, therapy ‘terapia’

Terapia z udziałem psa, stosowana w Polsce od końca lat 80. XX wieku. Forma zooterapii (animaloterapii) – terapii z udziałem zwierząt. W Polsce jedna z trzech najczęściej spotykanych, obok hipoterapii, czyli z udziałem koni, oraz felinoterapii, czyli z udziałem kotów. Na świecie z powodzeniem stosuje się również terapię z udziałem delfinów (delfinoterapię). Wzmacnia efektywność rehabilitacji. Motywatorem jest odpowiednio wyselekcjonowany i wyszkolony pies, prowadzony przez wykwalifikowanego terapeutę. Pies terapeutyczny ma określone cechy: jest społeczny, przewidywalny i rozumnie posłuszny. Nie ma stałego wykazu ras, które powinny uczestniczyć w terapii, choć najczęściej są to: golden retrievery, labradory retrievery, cavalier king charles spaniele. Dogoterapia jest stosowana w rehabilitacji dzieci (ćwiczenia rehabilitacyjne w formie zabawy z psem), dorosłych chorych, samotnych i starszych (nawiązanie więzi ze zwierzęciem, co przyspiesza leczenie lub poprawia stan chorego). Psy odwiedzają chorych w szpitalach, hospicjach i placówkach opieki społecznej, ośrodkach dla narkomanów oraz więzieniach. Stosowane są trzy podstawowe formy zajęć: spotkanie z psem, edukacja z psem i terapia z psem. Dogoterapię stosuje się w przypadku mózgowego porażenia dziecięcego, nerwic, autyzmu, ADHD, zespołu Downa, niedowładu kończyn różnego pochodzenia, zaburzeń emocjonalnych, zaburzeń nastroju, zaburzeń mowy, zaburzeń wzroku.

Literatura:

A Potocka: Nie tylko głaskanie. Dogoterapia osób z niepełnosprawnością intelektualną, Warszawa 2013.