Szpara, która powstaje na skutek rozsunięcia pierwszych zębów siecznych (siekaczy przyśrodkowych, jedynek). Diastemy dzieli się na:
- diastemę prawdziwą, spowodowaną przerostem wędzidełka wargi górnej, które przechodzi na podniebienie pomiędzy siekaczami pierwszymi (przyśrodkowymi) w kierunku brodawki przysiecznej i w sposób mechaniczny powoduje ich rozsunięcie,
- diastemę rzekomą, spowodowaną brakiem zębów siecznych drugich (siekaczy bocznych),
- diastemę fizjologiczną, powstającą u dzieci na skutek fizjologicznej wymiany uzębienia.
Inny podział diastem opiera się na różnicach w ustawieniu zębów siecznych górnych, które warunkują postępowanie ortodontyczne. Rozróżnia się:
- diastemę zbieżną, w której korony pierwszych siekaczy są do siebie zbliżone, natomiast korzenie tych zębów pozostają rozsunięte; tę postać diastemy leczy się tylko za pomocą aparatów stałych,
- diastemę rozbieżną, w której korony pierwszych siekaczy pozostają oddalone, natomiast korzenie tych zębów są zbieżne; tę postać diastemy można leczyć przy użyciu aparatów ruchomych,
- diastemę równoległą, w której obydwa zęby na całej swojej długości są ustawione w stosunku do siebie równolegle; leczenie tej wady jest zależne od szerokości diastemy i wieku pacjenta.
Literatura:
Zarys współczesnej ortodoncji. Podręcznik dla studentów i lekarzy dentystów, red. I. Karłowska, Warszawa 2009.
S. Majewski: Gnatofizjologia stomatologiczna. Normy okluzji i funkcje układu stomatognatycznego, Warszawa 2009.
