Występowanie wadliwych dźwięków w mówionych tekstach językowych, które – w przeciwieństwie do dyslalii pierwotnej – nie mają związku z niemożnością realizacyjną. Ich źródłem jest wadliwy mechanizm odbierania głosek (m.in. wada słuchu) i/lub przetwarzania ich w fonemy (m.in. zaburzenia słuchu fonemowego). Wypaczony proces „ufonemowienia” głosek otoczenia językowego prowadzi do ukształtowania niekompletnego, zdeformowanego systemu fonemowego (dysfonemia), który stanowi nieprawidłowy wzorzec „ugłoskowienia” fonemów w realizacji.
Literatura:
S. Grabias: Teoria zaburzeń mowy. Perspektywy badań, typologie zaburzeń, procedury postępowania logopedycznego, [w]: Logopedia. Teoria zaburzeń mowy,red. S. Grabias, M. Kurkowski, Lublin 2012, s. 15–71.
B. Ostapiuk: Dyslalia. O badaniu jakości wymowy w logopedii, Szczecin 2013.
B. Ostapiuk: Zaburzenia dźwiękowej realizacji fonemów języka polskiego – propozycja terminów i klasyfikacji,„Audiofonologia” 1997, t. 10, s. 117–136.
B. Rocławski: Słuch fonemowy i fonetyczny. Teoria i praktyka, Gdańsk 2001.
K. Krakowiak: Wizualizacja mówienia i wielozmysłowe wspomaganie słuchania z zastosowaniem fonogestów, „Nowa Audiofonologia” 2013, vol. 2(1), s. 11–15.
