Pełna diagnostyka głosu prowadzona jest przez foniatrów. Składa się z następujących elementów: wywiadu, oceny percepcyjnej głosu, rutynowych badań laryngologicznych, laryngostroboskopii, analizy akustycznej głosu. Diagnozę w zakresie częściowym wykonują również terapeuci głosowi. Obejmuje ona wówczas: wywiad, ocenę percepcyjną głosu, obserwację budowy i funkcjonowania narządów oddechowych, fonacyjnych oraz artykulacyjnych, orientacyjną ocenę słuchu i analizę dokumentacji medycznej (jeśli badany był już wcześniej u foniatry lub laryngologa).
Diagnoza osób zawodowo posługujących się głosem zawsze powinna być poprzedzona dokładnym wywiadem dotyczącym środowiska pracy, godzinowego obciążenia głosu (dziennego i tygodniowego), liczby przepracowanych lat, dotychczasowych zaburzeń głosu i ich leczenia, chorób współistniejących, przyjmowanych leków (np. hormonalnych), nałogów (palenia papierosów), wpływu stanów emocjonalnych na jakość głosu. Następnie lekarz wykonuje badania laryngologiczne – ocenę nosa, uszu, gardła i krtani, laryngoskopię pośrednią lub lupową. Dokonuje oceny parametrów głosu, jego charakteru, sposobu tworzenia, toru oddychania, czasu fonacji, uczynniania rezonatorów, średniego położenia i zakresu głosu oraz zdolności kompensacyjnych krtani. Ocenę jakościową drgania fałdów głosowych diagnosta wykonuje przy pomocy laryngostroboskopii. Badanie to umożliwia różnicowanie zmian czynnościowych i organicznych. Jest również bardzo pomocne we wczesnej diagnostyce zmian nowotworowych. Następnie wykonuje się analizę akustyczną głosu (wyznacza się częstotliwość podstawową, średnią, odchylenia standardowe). Po pełnej diagnozie podejmuje się ewentualnie określone leczenie i/lub zleca terapię głosu.
Literatura:
Foniatria kliniczna, red. A Pruszewicz, Warszawa 1992.
Z. Pawłowski: Foniatryczna diagnostyka wykonawstwa emisji głosu śpiewaczego i mówionego, Kraków 2005.
