/BADANIE LARYNGOLOGICZNE, BADANIE OTORYNOLARYNGOLOGICZNE, BADANIE ORL/
ang. , otolaryngological examination /laryngological examination, otorhinolaryngological examination, ENT examination/, niem. Hals-Nasen-Ohren Untersuchung /HNO-Untersuchung/
grec. oús, ōtós ‘ucho’, rhís, rhinós ‘nos’, lárygx ‘krtań’, lógos ‘słowo, nauka’
Nazwa badania została utworzona od łacińskich nazw badanych narządów. Badanie wykonuje lekarz otolaryngolog, wyposażony w lampę czołową oraz narzędzia laryngologiczne.
Badaniem objęte są następujące narządy:
-
nos – za pomocą wziernika nosowego (rynoskopia przednia) badane jest wnętrze jam nosowych, ocenia się kolor i wilgotność błon śluzowych, przegrodę nosa oraz małżowiny nosowe,
-
jama ustna i gardło – ocenia się barwę, kształt, symetryczność języka i podniebienia (twardego i miękkiego) oraz ich ruchomość, wielkość migdałków podniebiennych, kolor i wilgotność błon śluzowych,
-
nosogardło – poprzez rynoskopię tylną ocenia się obecność migdałka gardłowego, ujścia gardłowe trąbek słuchowych, obecność wydzieliny;
-
uszy – oglądaniem ocenia się okolicę zewnętrzną uszu, a poprzez otoskopię (za pomocą wziernika usznego) bada się przewód słuchowy oraz błonę bębenkową – jej kształt i kolor oraz obecność perforacji,
-
krtań – poprzez laryngoskopię pośrednią (za pomocą lusterka krtaniowego).
Badanie ORL można poszerzyć o wykonanie prób stroikowych oraz badanie akumetryczne słuchu, czyli badanie szeptem.
Zob. także: BADANIE FONIATRYCZNE
Literatura:
J. Iwaszkiewicz: Zarys otorynolaryngologii, Warszawa 1963.
W. Becker, H.H. Naumann, C.R. Pfaltz: Choroby uszu, nosa i gardła, Warszawa 1999.
St. Iwankiewicz: Otolaryngologia. Podręcznik dla studentów medycyny i stomatologii, Warszawa 1980.
