Urodził się 26 grudnia 1877 roku w Warszawie, zmarł 1 listopada 1935 roku tamże. Studiował w Lipsku pod kierunkiem slawisty Augusta Leskiena i fonetyka Eduarda Sieversa, następnie w szwajcarskim Fryburgu, gdzie uzyskał doktorat na podstawie pracy Zur polnischen Wortbildung. Zajmował się niemal wyłącznie fonetyką, stał się pierwszym polskim specjalistą w tej dziedzinie językoznawstwa. Habilitował się z fonetyki ogólnej na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1914 roku. Wydał wiele prac, które w swoim czasie odegrały wielką rolę naukową i dydaktyczną: O akcencie polskim: spostrzeżenia i pomiary (1916), Opis fonetyczny języka polskiego (w encyklopedii Język polski, 1915) – wydanie ponowne pt. Fonetyka opisowa (w Gramatyce języka polskiego PAU, 1923, przedruk w 1959), Ortofonia polska (1924), Palatogramy polskie (1931). Przełożył i zaadaptował dla polskich potrzeb znakomity w swoim czasie podręcznik Léonce’a Roudeta Zasady fonetyki ogólnej (1910). Wziął udział w pracach, z których powstały Prawidła poprawnej wymowy polskiej Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego. Brał udział w tworzeniu szkolnictwa polskiego dla głuchoniemych – dzięki niemu powstał Instytut Fonetyczny (1918) przy Instytucie Głuchoniemych w Warszawie, a następnie Instytut Fonetyczny Uniwersytetu Warszawskiego (1929).
Literatura:
Encyklopedia języka polskiego, red. S. Urbańczyk, Wrocław 1994.
