Jedna z czterech podstawowych cech dźwięku (obok wysokości, głośności i czasu trwania). Dzięki niej można odróżnić brzmienie różnych instrumentów i głosów. Uzależniona jest przede wszystkim od ilości, rodzaju i natężenia tonów składowych, harmonicznych – alikwotów – oraz nieharmonicznych, współbrzmiących z tonem podstawowym każdego dźwięku, a także od sposobu nabrzmiewania, stanu ustalonego i wybrzmiewania dźwięku. Barwa dźwięku zmienia się wraz z jego wysokością, co pozwala rozróżnić rejestry dźwiękowe każdego instrumentu. Najczęściej wyznacza się pięć rejestrów: najwyższy, wysoki, średni, niski i najniższy. Barwa jest również wyznacznikiem rejestrów głosu ludzkiego. Za rejestr głosu przyjmuje się dźwięki jednakowej barwy, jakie śpiewak uzyskuje przez specjalny sposób śpiewania. Rozróżnia się najczęściej rejestr piersiowy i głowowy. W emisji mówionej także wyróżnia się określoną barwę głosu, bezpośrednio związaną z przekazywaną treścią komunikatu.
Dziedziną, która zajmuje się analizą cech dźwięku, jest akustyka.
Zob. także: GŁOS, BARWA GŁOSU
Literatura:
J. Habela: Słowniczek muzyczny, Warszawa 1988.
F. Wesołowski: Zasady muzyki, Kraków 1986.
