AUDIOMETRIA

/BADANIE AKUMETRYCZNE/

ang. audiometry, niem. Audiometrie

łac. audio ‘słyszę’ + grec. metréō ‘mierzę’

Obiektywna metoda badania słuchu za pomocą urządzeń elektroakustycznych. Badanie ma na celu określenie progu słyszenia na drodze przewodnictwa powietrznego i kostnego, co pozwoli określić stopień oraz rodzaj niedosłuchu. Wykonywane jest za pomocą aparatu zwanego audiometrem.

Badanie powinno być przeprowadzone przez wykwalifikowany personel w wygłuszonym pomieszczeniu lub w kabinie ciszy. Do badanego nie powinny docierać dźwięki z otoczenia, np. odgłos przejeżdżających samochodów. Pacjent powinien być dokładnie poinformowany, na czym polega badanie.

Badanie wykonuje się dla każdego ucha osobno. Do badanego ucha podawany jest przez słuchawki ton o określonej częstotliwości i natężeniu. W momencie, kiedy pacjent usłyszy najcichszy dźwięk, ma to zasygnalizować, najczęściej za pomocą przycisku, ale może również podnieść rękę lub powiedzieć, że słyszy.

Dźwięk jest podany najpierw na drodze powietrznej. Badanie słuchu rozpoczyna się od ucha lepiej słyszącego. Informacja, na które ucho pacjent lepiej słyszy, pochodzi od pacjenta lub przed badaniem audiometrycznym słuch jest badany szeptem (badanie akumetryczne). Jeśli pacjent słyszy na oba uszy jednakowo, badanie rozpoczyna się od ucha prawego. Jeśli występuje duża (średnio około 63 dB) asymetria słyszenia dla ucha lewego i prawego, w czasie badania należy zagłuszyć ucho lepiej słyszące. Zagłuszanie polega na podaniu do ucha lepiej słyszącego szumu o 20 dB głośniejszego niż próg słyszenia. Zagłuszanie ma na celu wykluczenie zjawiska tzw. przesłuchiwania. Bez zagłuszania pacjent może odbierać dźwięki w uchu lepiej słyszącym, mimo podawania dźwięków do drugiego ucha. Badanie nie będzie wtedy miarodajne – w rzeczywistości oba wykresy będą dotyczyły słuchu w jednym uchu.

Następnie wykonuje się badanie przewodnictwa kostnego. Do tego celu służy słuchawka kostna. Jest to mała słuchawka na metalowym pałąku, zrobionym z elastycznego materiału. Słuchawkę kostną umieszcza się na wyrostku sutkowatym, za małżowiną uszną, tak aby ściśle przylegała do kości. Dźwięk jest podawany na kość wyrostka sutkowatego. Do ucha niebadanego przez słuchawkę na przewodnictwo powietrzne podawany jest szum. Wykres jest nanoszony na audiogram. W końcowym efekcie powstają dwa wykresy – dla ucha prawego i lewego. Na każdym wykresie powinny być dwie krzywe – powietrzna i kostna.

W zależności od bodźców użytych do badania wyróżnia się:

  • audiometrię tonalną,

  • audiometrię logatomową,

  • audiometrię mowy,

  • audiometrię obrazkową,

  • audiometrię nadprogową,

  • audiometrię odpowiedzi wywołanych (mózgowych), tzw. ERA (ang. evoked response audiometry).

Zob. także: AUDIOGRAM, AUDIOMETR

Literatura:

Zarys audiologii klinicznej, red. A. Pruszewicz, Poznań 1994.

Polski słownik medyczny, praca zbiorowa, Warszawa 1981.