Logopedyczne Zabawy >>>
Wybrane zagadnienia logopedyczne >>>
Zeszyty ćwiczeń >>>

„Pomysł kompleksowego opracowania materiału do pracy logopedycznej, łączącego wiedzę teoretyczną i praktyczną, metody tradycyjne z nowoczesnymi, zasługuje na uznanie.

Przedstawione w opracowaniu tekstowym teoretyczne podstawy rozwoju mowy dziecka, diagnozy i terapii logopedycznej, słuchu fonemowego i fonetycznego, różne klasyfikacje dyslalii można potraktować jako repetytorium wiedzy dla logopedów albo jako wprowadzenie w opisywaną problematykę dla innych osób zainteresowanych terapią logopedyczną dziecka (m.in. studentów kierunków pedagogicznych i pokrewnych, nauczycieli nauczania początkowego i przedszkolnego).

Zeszyty ćwiczeń stanowią kolejny element składowy pakietu. Zeszyty mają podobny układ i zawierają: opis ćwiczeń narządów artykulacyjnych, propozycje ćwiczeń do pracy indywidualnej i pracy grupowej (wzbogacone m.in. o rysunki do kolorowania) oraz różnego rodzaju załączniki w postaci kartoników z obrazkami, wyrazami, wyrażeniami, zdania do uzupełnienia. Zróżnicowany jest poziom trudności proponowanych zadań. Materiał ten służy do utrwalania głosek w poszczególnych pozycjach. Przestrzega się tu metodologicznych zasad postępowania logopedycznego. Ćwiczenia zaprezentowane w zeszycie objaśniono bardzo dokładnie. Propozycje są ciekawe i urozmaicone.

Częścią Multimedialnego Pakietu Logopedycznego są także programy komputerowe „Logopedyczne Zabawy”. Zarówno zróżnicowane formy gier utrwalających wymowę poszczególnych głosek, jak też łatwość ich obsługi, sposób prezentacji ćwiczeń na ekranie komputera, szata graficzna (jednolita w omawianych już zeszytach i na ekranie) mają wiele zalet. Wspomagają i niewątpliwie uatrakcyjniają dziecku pracę nad utrwalaniem poprawnej wymowy. Przeznaczone są dla dzieci nie znających jeszcze pisma, i dla tych, które już czytają i piszą. Pomysł, by komputer odzywał się głosem dziecięcego lektora wypowiadającego nazwy obrazków i komentującego sposób wykonania ćwiczeń, wydaje mi się bardzo trafiony. Sprawia to, moim zdaniem, że ćwiczący może łatwiej uwierzyć w to, że i jemu uda się mówić poprawnie. Dobrym rozwiązaniem jest też różnorodność – zarówno form, jak i intonacji – pochwał bądź werbalnych reakcji negatywnych, które po wykonaniu zadań ćwiczący może usłyszeć.

Bardzo cenna i co ważne łatwa do zrealizowania jest propozycja nagrywania własnej wymowy przez ćwiczące dziecko.”

Fragment recenzji zamieszczonej w Biuletynie Logopedycznym Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Logopedycznego nr 2(14)2004.

dr Barbara Kamińska
Zakład Logopedii Uniwersytetu Gdańskiego