Nieustępliwa nadzieja: niezgoda na żałobę

Nieustępliwa nadzieja to postawa, której desperacko się trzymamy po to, żeby nie musieć odczuwać bólu rozczarowania obiektem, jest to nadzieja stanowiąca obronę przed żałobą; nieustępliwa wściekłość to postawa jaką przybieramy w momentach kiedy dociera do nas świadomość, że pomimo największych wysiłków i żarliwych pragnień obiekt naszego intensywnego pożądania może nigdy się nie pojawić;  nasza nieustępliwa rozpacz to postawa, do jakiej się uciekamy kiedy więź sama w sobie staje się nie do zniesienia, a jedyną wykonalną opcją okazuje się odcięcie i wycofanie. Masochistyczna obrona nieustępliwej nadziei, sadystyczna obrona nieustępliwej wściekłości oraz schizoidalna obrona nieustępliwej rozpaczy wzmacniają odmowę skonfrontowania się i opłakania ograniczeń, odrębności i nieprzekształcalności obiektu. Psychoterapia oferuje nam możliwość opłakania naszych wczesnych zawodów emocjonalnych, w procesie przekształcania defensywnej potrzeby przywierania w adaptacyjną zdolność rozstawania się, przebaczania, akceptowania, odrębności, odpuszczania i przechodzenia dalej z większą świadomością, akceptacją, choć i smutkiem z powodu doświadczenia bólu rozczarowania.

Podejścia oddolne i odgórne w integracji o podstawach psychoanalitycznych

Neuronauka jest źródłem nowych sposobów myślenia o integracji psychoterapii. Psychoterapię poznawczo-behawioralną, której działania opierają się głównie na wyższych funkcjach korowych, możemy uznać za podejście odgórne. Pomaga ono pacjentowi w zastosowaniu wyższych funkcji korowych (zwykle z lewej półkuli, werbalnych) do radzenia sobie z funkcjami niższego poziomu, jak systemy prymitywnego wzbudzania ciała migdałowatego i układu limbicznego. Częścią procesu psychoterapii są również pojawiające się oświecające momenty „oddolne”, wywodzące się z anatomicznie niższych obszarów mózgu takich jak somatosensoryczne funkcje obszaru limbicznego. Oddolne, oparte na uważności podejścia wspierają proces artykulacji tych afektów. Dlatego podejścia integrujące metody odgórne i oddolne dążą do przesunięcia percepcji, afektów, doznań i zachowań jednostki w kierunku bardziej harmonijnej, wewnętrznie powiązanej całości promując wyższe poziomy funkcjonowania psychologicznego.

Integracja tragicznych, komicznych, romantycznych i ironicznych perspektyw w psychoterapii

Można powiedzieć, że poszczególne modele psychoterapii: psychoanalityczne, poznawczo-behawioralne i humanistyczne charakteryzują różne wizje rzeczywistości, określane jako tragiczna, komiczna, romantyczna i ironiczna. W swojej prezentacji  przedstawię sposób owocnej integracji tych wizji w studium przypadku tak, by złożoność osoby mogła być bardziej doceniona i uwzględniona w terapii.

Trzy podejścia do psychoterapii: następna generacja

Podczas warsztatu zajmiemy się nagraniami sesji psychoterapeutycznych opublikowanych przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (APA): “Trzy podejścia do psychoterapii: następna generacja.”, przedstawiającymi dwoje pacjentów, mężczyznę i kobietę, poddanych terapii prowadzonej przez: Leslie Greenberga (terapia skoncentrowana na emocjach/oparta na doświadczeniu), Nancy McWilliams (terapia psychodynamiczna) oraz Judith Beck (terapia poznawczo-behawioralna). Te nagrania staną się podstawą dyskusji na temat podobieństw i różnic pomiędzy przedstawionymi podejściami w ramach dążeń do integracji psychoterapii.

Martha Stark

Modele działań terapeutycznych: zwiększanie wiedzy, zapewnianie doświadczenia i zaangażowanie w relację

Dr Stark zaprezentuje teorię działań terapeutycznych integrującą (1) interpretacyjną perspektywę klasycznej psychoanalizy (zwiększanie wiedzy „wewnątrz”) ; (2) perspektywę kompensacji deficytu pochodzącą z psychologii self i innych teorii deficytu (dostarczenie doświadczenia korekcyjnego „dla”); oraz (3) intersubiektywną perspektywę współczesnych teorii relacyjnych (zaangażowanie w autentyczną relację „z”). Warsztat będzie zogniskowany wokół przekształcenia obron (oporu, sztywności, powtarzania) w adaptację (świadomość, akceptację, odpowiedzialność) w każdym z trzech powyższych trybów działań terapeutycznych. Autorka poświęci dużo uwagi zdolności terapeuty do bycia stale dostrojonym do poziomu lęku pacjenta - „konfrontowania tam gdzie możliwe” i „wspierania kiedy konieczne” w celu katalizowania leczących cykli rozbijania i naprawy prowadzących ostatecznie do przekształcenia obron w adaptację, a potrzeb w możliwości.

Podejścia indukcyjne i dedukcyjne w integracji o podstawach psychoanalitycznych

Kenneth Frank omówi podczas tego warsztatu prezentowane przez siebie podejście, z wykorzystaniem opisów przypadków pochodzących zarówno z praktyki własnej, jak i od uczestników.

Transformujące relacje: oparte na dowodach podejście do optymalizacji relacji terapeutycznej

Integracyjno – psychoanalityczna ograniczona w czasie terapia Jamesa Manna: prezentacja teorii i nagrania wideo

Model Manna integruje cztery psychologie: popędu, ego, relacji z obiektem i self. Integracja ta odbywa się tak, że pacjentowi przedstawiany jest centralny problem, formułowany jest opis przypadku, po czym prowadzona jest terapia. Warsztat będzie obejmował krótką prezentację czterech psychologii, sposobu ich wykorzystania przez Manna oraz nagranie przeprowadzonej przez niego sesji wstępnej. Omówimy, jak określono przydatność krótkiej terapii dynamicznej dla tego pacjenta, formowanie centralnego problemu oraz prowadzenie wywiadu. Jeżeli czas pozwoli, przedstawione zostanie podsumowanie terapii wraz z sesją kontrolną.